Doktor Said Abdulrahman Maarouf ishte duke punuar në spitalin al Ahli Arab në qytetin e Gazës kur u rrethua nga forcat izraelite në dhjetor.
"Tortura ishte shumë e rëndë në burgun izraelit. Unë jam mjek. Pesha ime ishte 87 kilogramë. Në 45 ditë, kam humbur më shumë se 25 kilogramë. Kam humbur ekuilibrin. Kam humbur fokusin. Kam humbur të gjitha ndjenjat", tha ai.
“Sido që të përshkruani vuajtjet dhe fyerjet në burg, nuk mund ta njihni kurrë realitetin nëse nuk e keni jetuar”, shtoi ai.
Ai përshkroi se i kishte duart të lidhura me pranga, këmbët të lidhura me pranga dhe sytë e maskuar për gati shtatë javë.
Ai tha se i thanë të flinte në vende që ishin të mbuluara me guralecë pa dyshek, jastëk apo mbulesë dhe me muzikë të fortë që dëgjohej.
Ushtria izraelite nuk iu përgjigj një kërkese për koment pas më shumë se një dite, por tha se do të kishte një deklaratë të mëvonshme. Rikujtojmë se forcat izraelite kanë mohuar edhe më parë se ka shënjestruar ose abuzuar me civilët.
Asnjë informacion për fëmijët ose gruan
Maarouf tha se ai nuk e ka idenë se ku u ndalua pasi ai ishte i lidhur me sy gjatë gjithë kohës së paraburgimit dhe nuk ishte i sigurt nëse ishte mbajtur brenda ose jashtë Gazës.
Më vonë ai u dorëzua në vendkalimin Kerem Shalom dhe u mor nga Kryqi i Kuq.
Arrestimi i Maarouf ishte momenti i fundit që ai kishte lajme për familjen e tij dhe ai ende nuk e di nëse ata i mbijetuan sulmit ndërsa forcat izraelite përparuan në qytetin e Gazës nën një breshëri të fortë artilerie.
Maarouf mbajti lotët ndërsa përshkroi bisedën e tij të fundit telefonike me vajzën e tij, ndërsa ushtarët izraelitë u bënë thirrje altoparlantëve që të gjithë mjekët dhe stafi mjekësor të largoheshin nga ndërtesa e spitalit.
Ajo kishte qenë në shtëpinë e familjes në qytetin e Gazës, një nga pesë fëmijët e tij që ishin të gjithë atje me gruan e tij dhe 15 deri në 20 të afërm të tjerë.
"Babi, na ka arritur bombardimi. Çfarë të bëjmë?" i tha ajo. Ai u përgjigj se nëse i thoshte të qëndronte dhe ata vriteshin, ose nëse i thoshte të largohej dhe ata vriteshin, do të ishte torturë për të.
"Nëse do të largohesh, atëherë ik. Nëse dëshiron të qëndrosh, atëherë qëndro. Unë jam në të njëjtën vend me ty dhe po shkoj tani te ushtarët izraelitë pa e ditur fatin tim", kujtoi ai fjalët që i kishte thënë asaj.
“Nga ai moment e deri më sot nuk kam asnjë informacion për fëmijët e mi apo gruan time”, tha ai duke qarë.
Secili prej tyre dëshironte vdekjen
Shkatërrimi në Gaza ka shpërndarë familjet dhe ka ndërprerë komunikimet, duke e bërë të vështirë për njerëzit që të arrijnë fizikisht në shumë zona dhe të paaftë për të kontaktuar njëri-tjetrin me telefon, me shumicën e rrjeteve të telekomunikacionit të dëmtuar.
Maarouf beson se ai ishte një nga më shumë se 100 të burgosurit që mbaheshin në të njëjtin vend. "Secili prej nesh dëshironte vdekjen... duke dashur të vdiste nga ashpërsia e vuajtjes," u shpreh ai.
Ai tha se të qenit i thënë të përpiqej të flinte i shtrirë mbi guralecë ishte pjesa më e keqe e përvojës së tij.
"Unë jam një mjek pediatër që punoj 23 vjet në këtë fushë. Nuk kam kryer asnjë krim humanitar. Arma ime është stilolapsi im, fletorja ime dhe stetoskopi im. Nuk u largova nga vendi. Unë trajtoja fëmijët brenda spitaleve", tregoi ai.
"Kur na thirrën atje ku ishin tanket, mendova se do të ishim atje disa orë dhe do të largoheshim. Mendova nëse do të më merrnin mua dhe kolegët e mi do të na trajtonin mirë sepse ne jemi mjekë dhe nuk kemi kryer asnjë krim", shtoi ai.
I kthyer në Gaza, ai po punon sërish në një repart për fëmijë, një stetoskop rreth qafës, zhurma e foshnjave që qajnë dhe pëshpëritjet e shqetësuara të prindërve rreth tij edhe një herë.
