Presidenti Recep Tayyip Erdoğan u tregoi edhe një herë kundërshtarëve të dielën (14 maj) se nuk është kurrë një ide e mirë të marrësh hov, veçanërisht kur bëhet fjalë për të drejtën demokratike të njerëzve për të zgjedhur një udhëheqës.
Zgjedhjet kombëtare në Türkiye e kanë vënë Erdoğanin në avantazh ndaj Kemal Kilicdaroglut, kandidat i bllokut të gjashtë partive opozitare të udhëhequr nga CHP-ja.
Zgjedhjet presidenciale kanë kaluar në një raund të dytë pasi Erdoğan mori 49,51 për qind të votave, vetëm pak nga pragu prej 50 për qind që kërkohet për të fituar plotësisht.
Edhe në parlament, AK Partia e Erdoğanit së bashku me aleatët e saj, MHP-ja dhe Yeniden Refah, kanë fituar shumicën e vendeve.
Erdoğan dhe AK Partia kanë fituar më shumë se një duzinë zgjedhjesh që kur morën për herë të parë drejtimin në Ankara në 2002.
Por, kushdo që kishte hasur në një titull si ky – “Po, sundimi i Erdoğanit mund të përfundojë në të vërtetë këtë fundjavë” – nga një artikull i botuar në Foreign Policy do të ishte larguar me përshtypjen se fitorja e opozitës ishte e pashmangshme.
“Shumë media perëndimore synonin ta portretizonin opozitën si fituesin e ardhshëm, sepse janë të fiksuar pas Presidentit karizmatik, të suksesshëm dhe shumë të dashur të Türkiyes”, thotë Klaus Jurgens, një analist politik nga Istanbuli.
“Këto janë të gjitha cilësitë që nuk i kanë më vetë udhëheqësit e tyre”, thotë ai për TRT World.
Numërimi i votave presidenciale dhe parlamentare ka përfunduar dhe Këshilli i Lartë Zgjedhor i Türkiyes (YSK) ka shpallur balotazhin më 28 maj për garën presidenciale midis presidentit aktual Recep Tayyip Erdoğan dhe Kemal Kilicdaroglut, kreut të partisë opozitare CHP.
Në çdo rast, pjesëmarrja e lartë prej 89 përqind ka riafirmuar statusin e Türkiyes si një demokraci e fuqishme zgjedhore. Zgjedhjet u zhvilluan pa probleme pa asnjë dhunë të raportuar askund në vend.
Të paktën 64,1 milionë njerëz votuan. Përpara zgjedhjeve, shumë analistë dhe sondazhe kishin parashikuar se fundi i qeverisë së Erdoğanit ishte në horizont.
Pse mediat perëndimore gabuan kaq keq?
Gjatë fushatës zgjedhore, Erdoğan dhe udhëheqësit e AK Partisë i vunë në dukje arritjet e qeverisë së tyre – nga ndërtimi i infrastrukturës publike të klasit botëror deri te lëshimi i armëve të fundit mbrojtëse – të cilat mund të ndihmojnë turqit e zakonshëm të krenohen me vendin e tyre.
Kampet zgjedhore të AK Partisë ishin stolisur me postera që përshkruanin projektet e inauguruara nën mbikëqyrjen e Erdoğanit: transportuesi i dronëve TCG Anadolu, makina elektrike turke Togg dhe një numër i lartë i të arriturave të tjera.
“Türkiye është bërë një lojtar i fortë, i respektuar rajonal, madje edhe një aktor global, dhe nuk është më ‘fëmija që merr komplimente për sa kohë që bën atë që thotë Perëndimi’. Mediat perëndimore i gabojnë gjërat qëllimisht”, thotë Jurgens.
Erdoğan, një mysliman praktikant, e përfundoi në mënyrë karakteristike fushatën e tij zgjedhore në Xhaminë e Madhe Ayasofya, me recitimin e vargjeve kuranore.
Ayasofya (Hagia Sophia) u rikthye në xhami në vitin 2020, 80 vjet pasi u kthye në muze. Vendimi, bazuar në vendimin e gjykatës supreme turke, u kritikua nga shumë në Perëndim.
“Erdoğan nuk është domosdoshmërisht i nënshtruar ndaj Perëndimit”, thotë Yasser Louati, një analist politik francez.
“Perëndimi i do regjimet kukull. Ata e duan kur liderët e huaj janë të nënshtruar ndaj interesave të tyre dhe kopjojnë vlerat e tyre.”
Për shembull, Franca nuk ishte e lumtur kur Türkiye hoqi ndalimin që vajza të mbanin shami në shkolla dhe universitete në vitet 2000, thotë ai.
Nën Erdoğanin, Ankaraja nuk është shmangur nga përkulja e muskujve të saj diplomatikë dhe ushtarakë në rajon. Nga Siria, Libia deri në Mesdheun lindor, Türkiye është shfaqur si një lojtar kryesor, shpesh duke i fërkuar kryeqytetet perëndimore në mënyrën e gabuar.
Qasja e balancuar e Türkiyes ndaj konfliktit Ukrainë-Rusi ka acaruar gjithashtu Brukselin, i cili dëshiron që Ankaraja të mbështesë sanksionet e saj të ashpra ekonomike kundër Moskës.
Por, Türkiye blen gaz natyror nga Rusia sipas një kontrate afatgjatë dhe pret miliona turistë rusë që vizitojnë plazhet e saj në Antalia gjatë verës.
Ajo që është dëshmi e mprehtësisë politike të Erdoğanit është marrëveshja e drithit, e cila i ka lejuar Ukrainës të dërgojë prodhimet e saj bujqësore në tregun botëror. Në të njëjtën kohë, Ankaraja ka vazhduar të mbështesë Kievin dhe ka njohur të drejtën e saj mbi Krimenë, e cila u aneksua ilegalisht nga Rusia në vitin 2014.
Louati thotë se ishte i befasuar kur pa edhe një gazetë me prirje të majtë si L’Humanite, të bënte krahasime të gabuara të fitores së Erdoğanit me një fitore të të ashtuquajturit “fashizëm islamik”.
“Kjo është se deri ku ata ishin të gatshëm të shtyjnë retorikën se Erdoğan është gjithçka që është e gabuar me Türkiyen,” tha ai për TRT World.
Louati pyeti veten pse kryeministrat e Izraelit dhe Indisë nuk u vunë nën të njëjtin shqyrtim edhe pse, ndryshe nga Erdoğan, ata kanë shtyrë një agjendë etno-supremaciste.
“Ky lloj mbulimi i bën mediat perëndimore të humbasin besueshmërinë e tyre.”
