Nëpër rrënojat e shtëpisë së tij dykatëshe në Islahiye, një qytet i vogël në Türkiyen juglindore, Abdi Dogan, 51 vjeç, po kërkon kujtimet e vajzave të tij. Kërkesa e vajzave të tij janë shumë specifike - njëra kërkon flautin e saj dhe tjetra kërkon tharësen e saj të preferuar të flokëve.
Dogan, gruaja dhe katër vajzat e tij arritën të shpëtonin para se të rrëzohej si shumica e ndërtesave në rajon, afër epiqendrës së tërmetit të parë në Kahramanmaraş.
Familja u zhvendos në Denizli, rreth 900 km nga Islahiye, te një anëtar i familjes. Ata nuk janë të sigurt se çfarë u pret e ardhmja.
“U ktheva nga Denizli për të shpëtuar disa nga kujtimet tona”, thotë Dogan për TRT World.
“Vajzat e mia më kërkuan të mbledh disa nga gjërat e tyre, si një tharëse flokësh dhe një byzylyk, nga apartamenti ynë i shembur. Ata më thanë, ‘baba, të lutem ktheji ato sende kaq të dashura për ne’”, sqaroi ai.
Nga katër vajzat e tij, e dyta është e martuar, por ka qëndruar me motrat e saj natën kur ndodhën tërmetet. Dogan punonte në një fabrikë fijesh, e cila gjithashtu u dëmtua rëndë dhe u hoq nga shërbimi nga lëkundjet.
Shtëpia, e ndërtuar nga babai i Doganit dy dekada më parë, mban kujtime të panumërta për familjen gjashtëanëtarëshe.
“Kur ua kthej sendet e tyre, ata mund të kujtojnë ditët tona të vjetra, të rifreskojnë kujtimet e tyre. Kështu që kjo do të ishte një ndjenjë e mirë për ta”, thotë Dogan.
Ai thotë se vajza e tij e tretë, 18-vjeçarja Havva Naz, ishte e bindur që ai të kërkonte dhe t’i kthente tharësen e flokëve dhe rregulluesin e flokëve.
“Havva Naz më tha: ‘Nuk dua të marr një tharëse flokësh të re. Tharësja e vjetër e flokëve është më e mirë se çdo e re”, kujton Dogan.
“Ajo ka flokë kaçurrela. I thashë, dukesh më mirë në këtë mënyrë, kështu që nuk ke nevojë për rregullues flokësh. Por, ajo këmbënguli se do flokë të drejtë”, thotë ai. “Kjo është jeta. Disa duan flokë kaçurrelë, kurse të tjerë pëlqejnë flokë të drejtë, si vajza ime.”
Midis sendeve që Dogan arriti të nxirrte nga rrënojat përfshinte “Krimi dhe Ndëshkimi” i romancierit rus Fjodor Dostoevski, një libër me tregime nga shkrimtari turk Omer Seyfettin dhe një kopje e Kuranit. Dhe ai vazhdon të gjejë sende të reja në mbeturinat.
“Kjo është detyra e shtëpisë së fëmijës tim më të vogël,” thotë ai, duke treguar një model të një biçiklete hekuri të bërë nga tetëvjeçari. “Ajo gjithmonë merrte nota të mira, duke prodhuar modele të bukura në klasën e saj të dizajnit të teknologjisë,” thotë ai, duke mbajtur në dorë biçikletën e hekurt, edhe kur një ekskavator shkatërroi një shtëpi të dëmtuar matanë rrugës.
Por, Dogan thotë se do të kthehet në Denizli pasi t’i mbledhë të gjitha sendet e përdorshme. Ai do të duhet të gjejë një punë të re. Të rindërtojë jetën e tij. T’i martojë tri vajzat e tij. Më e vjetra, 24 vjeçe, është mësuese dhe kontribuon në të ardhurat e familjes.
Gjendja e vështirë e Doganit pasqyron dhimbjen kolektive të humbjes dhe vuajtjes së mijëra njerëzve që i mbijetuan fatkeqësisë natyrore, por që janë lënë të përballen me traumën e humbjes së anëtarëve të familjes, përveç shtëpive dhe vatrave të tyre.
Vetë Dogan humbi një nga kunatët e tij dhe fëmijët e tij në Islahiye. Disa nga të afërmit e tij humbën jetën gjithashtu në Kahramanmaraş si dhe Nurdagi, një qark në provincën juglindore të Gaziantep. Dhe ai ishte atje në Nurdagi, duke nxjerrë trupat e të afërmve nga rrënojat.
Makina e Doganit, e parkuar në garazhin e shtëpisë së familjes në bodrum, u varros gjithashtu nën rrënoja. Të premten në mëngjes ai po përpiqej të hiqte makinën e tij nga mbeturinat.
Dogan thotë se vendi ku qëndronte shtëpia është i shenjtë për të. Pas pastrimit të mbeturinave, ai dëshiron të ndërtojë një shtëpi të vogël në të njëjtën parcelë.
“Kam kujtime nga ky vend. Ndërsa vajza ime këmbëngul të mbajë të paprekura kujtimet e tharëses së flokëve, si mund të heq dorë lehtësisht nga ky vend?” ai pyet. “Unë kam pemë,” thotë ai, duke treguar ullinjtë dhe plepat në kopshtin e tij.
