E ngecur në Egjipt, e mërguar nga Gaza: A do të kthehem vallë në shtëpi?          /Foto: AA

Netët e mia janë të qeta. Unë nuk kam fjetur gjatë natës për një vit. Para kësaj ishte zhurma e bombave që binin dhe britmat që pasuan më mbanin zgjuar. Tani kujtimi i atyre netëve më pengon t’i mbyll sytë në dhomën time të vogël në Kafr el Sheikh, 130 kilometra në veri të Kajros në Egjipt.

Unë kam qenë këtu për shtatë muaj. Nuk duhej të isha këtu kaq gjatë.

Unë isha një nga “fatlumët” që arrita të kaloja kufirin e Rafahut përpara se Izraeli ta mbyllte atë në maj, duke burgosur palestinezët, përfshirë prindërit e mi, në kampin e vdekjes.

Shumica e mëngjeseve kur zgjohem, më duhet një moment për të kuptuar se ku jam. Kur e kuptoj se nuk jam në ngrohtësinë e shtratit tim në kampin Nusseirat të Gazës, një dhimbje e shurdhër më godet në pjesën e pasme të fytit dhe zbret në gropën e stomakut tim. Është dhimbja që kuptova se më mungonte familja ime. Ndihem bosh.

Gaza po vdes

Kur takoj banorë të tjerë të Gazës të zhvendosur këtu (rreth 100.000 prej nesh kanë ikur në Egjipt që nga fillimi i luftës), ne mblidhemi për t’i kujtuar shtëpitë tona dhe gjithmonë dëshirën tonë për t’u kthyer.

Por, pas një viti lufte, unë humbas shpresat. Gaza po vdes.

Edhe nëse familja ime gjen një mënyrë për t’u evakuuar dhe për t’u bashkuar me mua në Egjipt, çfarë atëherë? Ne humbëm gjithçka. Unë mendoj për prindërit e mi. Ata e kanë kaluar jetën e tyre duke u përpjekur të ndërtojnë një shtëpi, të ofrojnë një arsimim për mua dhe vëllezërit e motrat e mia, pavarësisht se jetojnë nën okupim - dhe tani ata nuk kanë asgjë dhe do të duhet të fillojnë nga e para.

Si të fillojmë përsëri? Ne bartim një dhimbje të quajtur Gaza, një dhimbje të quajtur gjenocid.

Vazhdoj të mendoj se jeta jonë përfundoi shtatorin e kaluar. Ishte hera e fundit që bëmë foto, shijuam vaktet dhe shoqërinë e miqve.

7 tetori ndryshoi gjithçka.

Bombardimi nuk u ndal kurrë

Ishte mëngjes i së shtunës. Kishte një ngjarje në universitetin tim që mezi prisja të shkoja me miqtë e mi.

U zgjova në shtëpinë time në Nusseirat nga zhurma e granatimeve, por kjo nuk është e pazakontë në Gaza. Ne jemi gjithmonë nën sulm nga Izraeli, por bota nuk u kujdes për ne deri vitin e kaluar.

Mendova se bastisja mund të zgjaste disa orë, në rastin më të mirë disa ditë.

Por, në vend të kësaj ato u intensifikuan dhe zhurma e bombave u pasua nga tingujt e pështirë të britmave ndërsa familjet bërtisnin për humbjen e njerëzve të dashur.

Pas dy ditësh na thanë të evakuoheshim, se vendbanimi ynë do të bombardohej.

U nisëm për vetëm disa ditë, fillimisht në shkollën lokale UNRWA-së dhe më pas në shtëpinë e xhaxhait tim disa rrugë më tutje përpara se të ktheheshim në shtëpinë tonë më 12 tetor. Kishte shkatërrime, por vendi ynë qëndronte ende.

Por, disa ditë më vonë, erdhi urdhër evakuimi nga Izraeli për gjithë Gazën veriore. Ata vinin të na shkatërronin shtëpitë.

Kur filluam, askush nuk e imagjinonte se do të shpërngulnim për një vit.

Tawala, që paraqet fjalë arabe për diçka që “është shumë e gjatë”, kështu thonë të gjithë. Bombardimet vazhdojnë, njerëz vdesin çdo ditë. Gjithçka pushoi së punuari.

Shumë të rinj që dikur shkonin në shkollë çdo mëngjes në këmbë, tani janë në radhë për të mbledhur ushqime, ujë dhe ndihma humanitare për familjet e tyre. Tavolinat në shtëpitë e Gazës që dikur ishin të spërkatura me pjata palestineze të servirura me buzëqeshje janë boshatisur. Shtëpitë komode, gjithmonë mikpritëse, tani janë tenda të lezetshme që luftojnë motin për të mbrojtur ata që kërkojnë strehim brenda.

Rreth 1,9 milion njerëz janë aktualisht të zhvendosur në Gaza, shumë prej të cilëve tashmë janë detyruar të lëvizin disa herë gjatë vitit të kaluar.

Nuk ka asnjë ekuivalent në anglisht me fjalën arabe ma’jaat. Fjalori thotë “uri”, por është më shumë se kaq. Askush nuk mund ta imagjinojë domethënien e urisë në vitin 2024 dhe askush nuk mund të imagjinojë se fëmijët do të vdesin nga uria dhe njerëzit do të vriten duke kërkuar ushqim.

Duke u larguar nga Gaza më 6 mars, tezja ime më telefonoi në mëngjes. Ajo tha se emri im ishte lexuar në kufi. Unë isha në listë. Më lejuan të kaloja në Egjipt për t’i vazhduar studimet për stomatologji.

Unë isha i vetmi anëtar i familjes që shkova, vëllai im i vogël dhe dy motrat mbetën. Për prindërit e mi ishte e rëndësishme që të vazhdoja studimet, në mënyrë që të mund të punoja drejt së ardhmes.

Por, kur kalova kufirin, kuptova se e kisha lënë shpirtin pas. Tani përballem vetëm me botën.

Ndihem e dërrmuar duke e lënë Gazën vetëm. Ika nga një situatë e rrezikshme në vendin tim, por nuk jetoj më mirë këtu. Po, i shpëtova rrezikut, por nuk kam familje këtu dhe nuk ndihem e sigurt. Ndonjëherë eci në rrugë dhe ndihem e trullosur, kështu që telefonoj njerëzit e mi dhe u them atyre se mendoj se po çmendem.

Ditëlindja ime ishte e hidhur. Kam mbushur 20 vjet në qershor, tre muaj pasi u largova nga Gaza. Para luftës, nëna ime më kishte pjekur një tortë, kishte dekorime në shtëpi dhe dhurata në tryezë. Këtë vit dita ime u ndriçua nga thirrjet e të gjithë anëtarëve të familjes sime të mbijetuar. Pavarësisht vuajtjeve të tyre, ata ende gjetën një mënyrë për të më nderuar. Më mungojnë edhe më shumë.

Më mungon jeta ime atje, universiteti im. Rrugët e qytetit nuk ishin më të mirat, por ishte Gaza. Nuk e di se çfarë po bëjnë në shtëpi, nëse kanë ushqim në tavolinë apo janë gjallë.

Nga këtu ndiej erën e vdekjes. Pyes veten nëse është era e trupave të djegur që notojnë në ajër, të aftë për të kapërcyer kufijtë pa dokumentacionin e duhur, apo nëse është një fantazmë – një halucinacion i aromave të kujtuara.

Por, ndonjëherë më vjen një erë e Gazës - era unike e njerëzve të përzier me erën e detit.

Më pas më rikthehen aroma e ushqimit dhe erëzave, erërat e qytetit të vjetër të Gazës. Është një aromë që nuk mund ta heqësh kurrë. Në mendjen time, unë eci nëpër rrugët e qytetit ndërsa thith erën e kuzhinës për të cilën është e famshme, duke shijuar ushqimin e rrugës Souq al Zawiya, e cila është e mbushur me njerëz në raste si Ramazani, festat dhe kohët kur njerëzit përgatisin për rrobat e universitetit dhe blerjeve, është vendi ku mund të gjesh çdo gjë.

Janë këto kujtime që më mbajnë përpara, por, pas një viti lufte, kam frikë se mund ta humbim Palestinën fare. Nuk jam vetëm unë, por frika vjen në mendjet e shumë palestinezëve.

Lufta po përhapet

Lufta tani po përhapet, ajo është gjithashtu në Bregun Perëndimor të okupuar dhe Liban. Kjo është ajo që na tremb.

Me kalimin e kohës, ëndrrat e palestinezëve kanë ndryshuar nga kthimi në shtëpitë e mbetura gjatë Nakba [katastrofës] në kthimin në shtëpitë e humbura në Gaza. Ëndrra për t’u kthyer edhe atje tani ka filluar të zbehet.

Për ata që janë ende atje, dëgjoj “ne më mirë të vdisnim nën pluhurin e Gazës sesa të dilnim e të jetonim në ndonjë vend tjetër”. Kjo qëndrueshmëri është forca e tyre.

Ndërkohë, bëj një jetë me kontradikta, që më duket si një barrë e rëndë. Në universitet ndërveproj me ata që më rrethojnë, duke bërë një buzëqeshje në fytyrën time, sikur gjithçka është në rregull. Por, me çdo frymëmarrje, gjithçka që mendoj është Gaza – e gjithë familja ime është atje.

Mariam Al Khatib

Mariam Al Khatib është ish-studente e mjekësisë në Gaza. Ajo është anëtare e “Ne nuk jemi numra”, që paraqet projekt për t’i ndihmuar të rinjtë në Gaza t’ua ndajnë rrëfimet e tyre botës perëndimore dhe t’i thyejnë stereotipet për palestinezët.

TRT Balkan / agjencitë